dittesque's Reviews (469)

Ik heb heel lang na moeten denken over wat ik nou écht van dit boek vond. Door de enorme lof die de schrijver en het boek op de kaft toegezwaaid krijgen, heb ik namelijk het gevoel dat ik iets gemist heb. De indruk die bij mij overheerst is dat dit boek een verhaal vertelt dat het waard is om gehoord te worden, een goede aanvulling op de lange rijen Holocaust-vertellingen die alleen al opgemerkt dienen te worden ter nagedachtenis van en uit eerbied voor de slachtoffers. De geschiedenis van één van de grootste Poolse getto’s en de controversiële voorzitter van de Judenrat die de orde in het getto diende te bewaren is ontzettend aangrijpend. Sem-Sandberg laat in dit boek treffend zien hoe veel grijs gebied er ook – of misschien juist – in de Tweede Wereldoorlog was tussen Goed en Kwaad. Maar ik vind niet dat Steve Sem-Sandberg zich met dit boek bewijst als een Groot Schrijver. Misschien kan dat ook wel niet met een boek over de Holocaust; het onderwerp laat geen ruimte voor de schrijver, álle details verdienen aandacht. In dit geval heeft dat geleid tot een wirwar van verhaallijnen waar je je bijna 600 pagina’s lang een weg doorheen moet zien te banen. Geen enkel verhaal lijkt uiteindelijk compleet. Hoewel je dit ook als een bewuste keuze van de schrijver zou kunnen zien – hoeveel verhalen van de Holocaust zullen immers niet altijd onverteld of incompleet blijven – heb ik mij niet aan het gevoel kunnen onttrekken dat de schrijver simpelweg niet kon kiezen. De hoeveelheid archiefmateriaal die hij tot zijn beschikking had en het grote aantal invalshoeken dat mogelijk was hebben hem hebberig gemaakt, en: overdaad schaadt. Het is waar, de schrijver toont zich op bepaalde momenten zeker een meesterlijke verteller: zijn stijl is afwisselend verhalend en beschouwend, waardoor je soms twijfelt of je te maken hebt met fictie of met archiefmateriaal; de werkelijkheid is overal in het boek aanwezig. Hij weet alleen geen maat te houden. Hierdoor komt naar mijn mening geen enkele verhaallijn echt tot zijn recht. Ik verwacht dat dit boek gretig gelezen zal worden door tal van mensen en wellicht verdient Sem-Sandberg dat ook wel. Zelf wacht ik liever op de vertaling van één van zijn eerdere romans, in de hoop meer van de schrijver zelf te zien.

(Ga voor een uitgebreidere versie naar: http://www.city2cities.nl/blog/rtc/187)

Geen onaardig boek, maar niet zo toegankelijk als het gepresenteerd wordt. Veel gebruik van ouderwetse woorden, vaak in het frans, waarbij de indruk gewekt wordt dat het woorden zijn die iedereen nu nog zou moeten kennen. Daarnaast is de schrijfstijl sowieso niet altijd even prettig. Meer beeldmateriaal had goed bij dit boek gepast.

De stukken die echt over het hardlopen gaan, en waar hij andere schrijvende hardlopers aanhaalt, zijn de moeite waard. Maar nauwelijks. Een tijdje terug las ik "Born to run" en dat was zó'n inspirerend boek, ook "Waarover ik praat als ik over hardlopen praat" was heel erg leuk om te lezen. Daarmee vergeleken is het gevoel in "De rennende Hollander" eigenlijk ontzettend negatief. Van Hoogstraten is ontzettend veel bezig met het 'uiterlijk' van het hardlopen. Hoewel hij zelf zegt niet gevoelig te zijn voor de 'bodycultus' waar veel hardlopers last van hebben, of van een midlifecrisis als hij de 40 passeert, geeft het hele boek een tegenovergestelde indruk. Klein voorbeeld hiervan is de m.i. volstrekt onnodige passage waarin hij schrijft dat hij op zijn onwijs gave dukati, waar alle andere mannen jaloers naar kijken, naar een race rijdt, terwijl hij achter zich 'het strakke hardlopers lichaam van zijn 28-jarige vriendin tegen zich aan voelt drukken', oid. En dat bij een tussenstop een dertiger (iemand die jonger is dan hij, YES!) zegt jaloers op hem te zijn, terwijl hij naar de dukati én naar zijn vriendin kijkt. Het is zo treurig allemaal, haha!

Aan de ene kant schrijft hij dat hardlopen de ultieme 'unitask' is, dat het je terug brengt tot de basics, tot jezelf, maar hij wil er wel hip en aantrekkelijk uitzien bij een finish. Hij beoordeeld zichzelf en anderen continu op hun uiterlijk, hoe strak ze wel of niet zijn, en hij praat over het clubje New Yorkse hardlopers waar hij bij hoort alsof ze een superieure menssoort zijn: ze wonen in New York, lopen hard, hebben een strak, atletisch lichaam, en hijzelf op de koop toe een 28-jarige vriendin - tenminste, tijdelijk, want hij wisselt nogal eens van vrouw. Het komt op mij over als het midlifecrisis boek pur sang: een veertiger die zo nodig een boek moet schrijven om de wereld te laten weten hoe gaaf zijn leven is - ondanks dat hij (poeh, poeh) al veertig is. De semi-filosofische overdenkingen over het hardlopen, meestal gebaseerd op betere ideeën van anderen, en de niet erg overtuigende schrijfstijl maken het beeld van een oppervlakkige, iets te zelfingenomen man compleet.

Erg interessant boek over de manier waarop we met eten omgaan en de (te betreuren) ontwikkeling naar een wetenschappelijke benadering van voedsel. Het las niet altijd even makkelijk, maar ik had de indruk dat dat meer aan de Nederlandse vertaling lag dan aan de schrijver. Aanrader!