De stukken die echt over het hardlopen gaan, en waar hij andere schrijvende hardlopers aanhaalt, zijn de moeite waard. Maar nauwelijks. Een tijdje terug las ik "Born to run" en dat was zó'n inspirerend boek, ook "Waarover ik praat als ik over hardlopen praat" was heel erg leuk om te lezen. Daarmee vergeleken is het gevoel in "De rennende Hollander" eigenlijk ontzettend negatief. Van Hoogstraten is ontzettend veel bezig met het 'uiterlijk' van het hardlopen. Hoewel hij zelf zegt niet gevoelig te zijn voor de 'bodycultus' waar veel hardlopers last van hebben, of van een midlifecrisis als hij de 40 passeert, geeft het hele boek een tegenovergestelde indruk. Klein voorbeeld hiervan is de m.i. volstrekt onnodige passage waarin hij schrijft dat hij op zijn onwijs gave dukati, waar alle andere mannen jaloers naar kijken, naar een race rijdt, terwijl hij achter zich 'het strakke hardlopers lichaam van zijn 28-jarige vriendin tegen zich aan voelt drukken', oid. En dat bij een tussenstop een dertiger (iemand die jonger is dan hij, YES!) zegt jaloers op hem te zijn, terwijl hij naar de dukati én naar zijn vriendin kijkt. Het is zo treurig allemaal, haha!

Aan de ene kant schrijft hij dat hardlopen de ultieme 'unitask' is, dat het je terug brengt tot de basics, tot jezelf, maar hij wil er wel hip en aantrekkelijk uitzien bij een finish. Hij beoordeeld zichzelf en anderen continu op hun uiterlijk, hoe strak ze wel of niet zijn, en hij praat over het clubje New Yorkse hardlopers waar hij bij hoort alsof ze een superieure menssoort zijn: ze wonen in New York, lopen hard, hebben een strak, atletisch lichaam, en hijzelf op de koop toe een 28-jarige vriendin - tenminste, tijdelijk, want hij wisselt nogal eens van vrouw. Het komt op mij over als het midlifecrisis boek pur sang: een veertiger die zo nodig een boek moet schrijven om de wereld te laten weten hoe gaaf zijn leven is - ondanks dat hij (poeh, poeh) al veertig is. De semi-filosofische overdenkingen over het hardlopen, meestal gebaseerd op betere ideeën van anderen, en de niet erg overtuigende schrijfstijl maken het beeld van een oppervlakkige, iets te zelfingenomen man compleet.