telennify's Reviews (227)

De Ballade van Zangvogels en Slangen beschrijft hoe de Hongerspelen zoals we de kennen in de originele trilogie tot stand gaan komen. De jonge Coriolanus Snow en zijn nichtje Tigris doen wel alsof ze nog bij de bovenste klasse behoren, maar zijn eigenlijk blut en getraumatiseerd door wat zij hebben meegemaakt in de oorlog.
Snow is wel een uitmuntende leerling en met het winnen van een geldprijs zou hij naar de universiteit kunnen. Dat lijkt makkelijk maar is buiten de rector Highbottom en Hoofdspelmaker en wetenschapper Dr. Gaul gerekend.

Uit dit verhaal blijkt dat niet alleen de districten niet ongeschonden uit de oorlog zijn gekomen, ook de mensen binnen het Capitool hebben geleden. Om de controle te houden en de districten te straffen zijn de Hongerspelen opgericht maar het is eigenlijk niet zo populair, bijna niemand kijkt er naar.
Niet alleen thuis is de jeugd creatief met overleven (wie zal zeggen wat Tigris heeft moeten doen om voor het gezin te zorgen), maar ook op de academie (hoe kunnen de hongerspelen aantrekkelijker worden gemaakt?)
Voor het eerst worden er mentoren ingezet en Snow krijgt de prachtige en flamboyante Lucy Gray toebedeeld, van 12, waar iedereen op neerkijkt. 

Het schetst vele achtergronden, van hoe Snow is geworden tot de president die we kennen uit de trilogie, hoe de spelen zich ontwikkelen, hoe het zit met de spotgaaien.
Lucy Gray steelt absoluut de show, met haar positieve instelling, slimme karakter en toewijding. 

Toch heb ik met dit deel de meeste moeite om helemaal in het verhaal te komen. Mogelijk ligt dat er aan omdat het wat trager verloopt en omdat deze, in tegenstelling tot de rest, in de derde persoon geschreven is. 

Toch is het een sterke prequel die heel wat puzzelstukjes op hun plek laten vallen.

4⭐

Ik koos ervoor om het Handboek voor het bouwen van je eigen luchtkasteel (fantaseer jezelf gelukkig) van Barbara Sophia Tammes te herlezen. Geloof dat het al ruim 10 jaar geleden is dat ik 'm voor het laatst in handen had. 

Het is een heel toegankelijk boek, vlot, met humor en een knipoog geschreven. Het gaat erom dat je voor jezelf in gedachten een soort kasteel bouwt waar je altijd in terecht kan. En in dat kasteel (mag ook een boomhut of strandhuisje zijn natuurlijk) zijn verschillende kamertjes waar je je gevoelens en gedachten los kan laten.
Bijvoorbeeld C.W (de omgekeerde wc), waar alle gedachten vogels zijn, die je soms uit hun kooitje moet laten om te laten wegvliegen zodat je er geen last meer van hebt.
Of de keuken, waar je opmerkingen van anderen kan laten stoven tot je ze weet te verteren.
Of je gaat eens na of een gevoel bij een bepaald moment wel past, en hoe kijk je er tegenaan als je er een ander gevoel tegenover zet?

Erg leuk en begrijpelijk met heldere voorbeelden, je pikt er gewoon dat uit wat handig kan zijn voor jezelf. Dat is ook het leuke aan herlezen van dit boek. Echt een paar 'ohja' momenten en 'dat zou ik best eens kunnen proberen'.

Enkel het zielenkamertje was wat langdradig geschreven, voor mijn gevoel, en sommige kamers zijn een andere vorm van iets proberen wat je eerder ook al mocht uittesten. Dus soms viel het wat in herhaling.

Wel bonuspunten voor de illustraties (van de hand van de auteur)!

3,5⭐

De Moed van het Weesmeisje volgt vlot op deel een in deze reeks. Het is de tijd van de Eerste Wereldoorlog, de jonge mannen worden opgeroepen en naar het front gestuurd, en in de villa gaat alles net even anders dan gebruikelijk.
Er spelen enkele dingen waar het boek zich op focust, namelijk het voortbestaan van de textielfabriek, zeker als Paul naar het front moet en Marie regelmatig met haar schoonvader overhoop ligt; dochter Elisabeth hamert er op dat er een lazaret moet komen, en de manische sores van Katharina kunnen ook niet ontbreken.

De schrijfstijl is toegankelijk, sluit naadloos aan bij het eerste deel en het leest over het algemeen vlot weg.
Het blijft qua personages wel wat oppervlakkig. Met een titel als deze verwacht je een grootste gebeurtenis die Marie tot een goed eind brengt, maar het kabbelt rustig voort. 
Er zijn veel personages, wat soms verwarrend kan werken want het wisselt nog wel eens van perspectief.
Elisabeth lijkt een enorme groei door te maken, maar dat kakt aan het einde toch weer in. 
Er zijn vele gebeurtenissen waar best wat dieper op in kon worden gegaan. Juist de groei van Elisabeth met het Lazaret (ze staat aardig haar mannetje!), Marie die ook voor de kinderen zorgt (omdat het boek enkele jaren beslaat zie je ze opgroeien, maar wel op een afstandje).

Al met al, het is een prima boek voor tussendoor, maar ook geen hoogstandje. 
3,5 ⭐

Wie bekend is met De Hongerspelen weet hoe Haymitch er als volwassen man bij loopt.

Dageraad boven de boete vertelt zijn verhaal. Van het simpele, zware gezinsleven, waar wel wat gelijkenissen kunnen worden getrokken met De Hongerspelen, tot het onverwachte moment waarop Haymitch' naam wordt getrokken voor de Spelen.

Je ziet de duidelijke ontwikkelingen die de Spelen sinds Ballade hebben doorgemaakt. Je komt wat oude bekenden tegen, leert sommigen beter kennen. Wat in de wereld van Panem gevaarlijk kan zijn.

President Snow is geslepen en weer zo neergezet dat je er de kriebels van krijgt. De omgeving oogt lieflijk maar schijn bedriegt. En hoewel je weet dat vele slachtoffers vallen in dit boek, ben je niet altijd voorbereid hoe.

Het is een emotionele achtbaan die mooi aansluit op Ballade en terug pakt op de originele trilogie en het weer bij elkaar brengt. 

Geen wonder dat Haymitch zich liever bezat.

Met de korte hoofdstukken en vlotte, toegankelijke schrijfstijl vlieg je door het boek heen.
Het heeft voldoende spanning om door te willen lezen.

De gebeurtenissen en beschrijvingen van kledij zijn over het algemeen redelijk historisch correct.

Wat het boek nog beter had gemaakt is meer diepgang. De karakters komen wat vlak over, en iedereen lijkt het maar de accepteren dat Valerie vanuit het niets komt, zelfs zij. 

Wel vermakelijk en een prima tussendoor boek

In Havenfall reist de 16 jarige Maddie in plaats van naar de stage bij haar oma, af naar het plaatsje Haven, waar haar oom de bijzondere herberg Havenfall runt.
Havenfall verbergt portalen naar aangrenzende werelden, en elke zonnewende wordt hier een conferentie gehouden.
Er zijn akkoorden gesloten tussen de werelden wat de vrede in stand moet houden en die ene poort naar de wereld Solaris gesloten moet houden.

Maddie heeft de ambitie om ooit de taak van Herbergier over te nemen van haar oom. Ze heeft als kind ervaren hoe haar broertje gedood werd en haar moeder zit hiervoor in Death Row. Alleen in Havenfall voelt ze zich een beetje normaal en wordt ze niet na gefluisterd.

Dan blijkt dat de poort naar Solaris is geopend, Maddie's oom ligt in een coma en zij krijgt, als 16 jarige, tijdelijk de leiding over de herberg en de conferentie. Kan ze de gemoederen bedaren terwijl alles om haar heen in elkaar lijkt te storten?

Het concept van het verhaal is goed bedacht, de schrijfstijl is ook niet onaardig. Beschrijvend, de handelingen van de karakers komen levendig over, de werelden zijn aardig uitgewerkt, net als hun inwoners. 

Maddie is wat dat betreft een redelijk typische 16 jarige: Ik los het zelf wel op, ik praat nergens over met de volwassenen om me heen (al helemaal niet degene die al jarenlang samen met haar oom de herberg runnen), want die hebben het te druk met hun eigen problemen.

Wat in dit verhaal uiteindelijk ontzettend gaat tegenstaan zijn de talloze herhalingen. Je zou bijna de dennenbomen die in het verhaal meermaals genoemd worden in een parfumflesje kunnen steken. 
Het is net of de schrijfster bang is dat de lezer vergeet waar het allemaal om draait, welke magie elke wereld heeft, en vooral wat die arme Maddie heeft moeten doorstaan. 
Daardoor krijg je als lezer het beeld van een onstabiele tiener, met een dosis onverwerkt trauma en ernstig slaaptekort. Je wil bijna zelf het arme kind wat therapie aanbieden, want daar kan ze duidelijk goed gebruik van maken.

Het tempo komt er eindelijk in, in de laatste paar hoofdstukken. Daar vallen de overduidelijke puzzelstukjes op hun plek en is er wat actie (vooral omdat er van herhalingen geen sprake meer is).
Het verhaal speelt zich in een week af, maar het voelt veel langer. Als die herhalingen minder nadrukkelijk waren geweest en er meer gefocust zou zijn op het naar voren halen van de belangrijkere punten in het verhaal, was er misschien een dunner boekje overgebleven, maar wel een met een hogere rating en minder irriatie.

In het spannende slot van de Schemering trilogie heeft de duistere Osaron besloten van Rood Londen zijn nieuwe thuis te maken. De stad raakt besmet met zijn donkere magie, wie het weet te weerstaan verschuilt zich in de enige veilige plek: het Paleis. Omdat daar ook alle edelen van de Esschen Tas zitten, broeien ook binnen de spanningen. Koning Maxim wil de strijd aan gaan, terwijl Lila, Kell, Emmery en Holland op zoek gaan naar een manier om Osaron te stoppen.

Er gebeurt in dit deel ontzettend veel en het pingpongt tussen diverse locaties. Dit zorgt er wel voor dat je vaak je hoofd er bij moet houden: wie deed ook alweer wat? Het verhaal van Holland wordt verteld door middel van flashbacks, wat duidelijk maakt waarom hij is zoals hij is. Maar had dit niet al in het eerdere deel naar voren kunnen komen?

Intussen lopen de spanningen in het Paleis op, je krijgt wat meer inzicht in de gedachten van de Koningin, maar ik had gewild dat ze eerder die ontwikkeling doormaakte. Koning Maxim is in het geheim bezig met een plan om Osaron te verzwakken, heel nobel maar hoeveel zin heeft het?
Cora de prinses heeft al meermaals geprobeerd de prinsen te verleiden, en neemt nu geen genoegen meer met nee. Zonder dit geen dreigende vloot, maar hoe nodig was dit mini-subplot? 

De meeste actie beleef je met de Antari, op zoek naar een middel waar ze Osarons macht in kunnen stoppen. Dat stukje van de wereld is fantastisch omschreven, je ziet het voor je. Maar ook hier blijft niet iedereen gespaard. Je moet door diverse slachtpartijen heen voor je bij het epische eindgevecht komt, die met alles was er al gebeurde, niet meer zo heel episch aanvoelt.

Oh, en mocht je het vergeten zijn, Ned Tuttle in Grijs Londen, die zich op een raakvlak met de andere Londens bevindt, is er ook nog. Het is jammer dat er dan niet meer van dit Londen te zien krijgen, een puntje van kritiek die ik ook met het tweede deel had.

Het is weer een fantastisch filmisch beschreven verhaal, maar misschien net iets teveel van het goede

Dit boek vertelt het bijzondere verhaal van Auschwitz overlevende Lale, die in 1942 gedeporteerd wordt en doet wat hij kan om te overleven.
Hij wordt tatoeëerder en vele gevangenen hebben hun nummer aan Lale te danken.

Doordat hij door zijn werk in een betere positie verkeerd, zoals recht op meer rantsoen, weer hij een ruilhandeltje op te zetten en probeert de mensen om hem heen wat extra toe te stoppen. 
Als hij Gita treft, wordt hij op slag verliefd en hij probeert zijn minime macht uit te oefenen om haar te laten overleven.

Het verhaal is vlot geschreven, je vliegt door het verhaal heen.
Je hoopt dat iedereen die Lale in bescherming probeert te nemen het redt, maar je weet dat dat niet altijd kan. Het sluiten van vriendschappen is gevaarlijk want je kan niet altijd afscheid nemen.

En toch komen de emoties niet altijd even goed over. Het voelt wat vlak.
In een van de nawoorden wordt ook vermeld dat Lale moeite had met het tonen van emotie door alles wat hij meegemaakt heeft, en mogelijk is dat ook om die reden in het boek verwerkt.

Auschwitz Memorial Research Center heeft ook aangeven dat niet alles geheel overheen komt met de gegevens, en dat het verhaal wat vrijheden heeft verwerkt.

Het kan dus niet helemaal als biografie worden gezien, toch schetst het wel een beeld van de verschrikkingen in Auschwitz.