De Moed van het Weesmeisje volgt vlot op deel een in deze reeks. Het is de tijd van de Eerste Wereldoorlog, de jonge mannen worden opgeroepen en naar het front gestuurd, en in de villa gaat alles net even anders dan gebruikelijk.
Er spelen enkele dingen waar het boek zich op focust, namelijk het voortbestaan van de textielfabriek, zeker als Paul naar het front moet en Marie regelmatig met haar schoonvader overhoop ligt; dochter Elisabeth hamert er op dat er een lazaret moet komen, en de manische sores van Katharina kunnen ook niet ontbreken.

De schrijfstijl is toegankelijk, sluit naadloos aan bij het eerste deel en het leest over het algemeen vlot weg.
Het blijft qua personages wel wat oppervlakkig. Met een titel als deze verwacht je een grootste gebeurtenis die Marie tot een goed eind brengt, maar het kabbelt rustig voort. 
Er zijn veel personages, wat soms verwarrend kan werken want het wisselt nog wel eens van perspectief.
Elisabeth lijkt een enorme groei door te maken, maar dat kakt aan het einde toch weer in. 
Er zijn vele gebeurtenissen waar best wat dieper op in kon worden gegaan. Juist de groei van Elisabeth met het Lazaret (ze staat aardig haar mannetje!), Marie die ook voor de kinderen zorgt (omdat het boek enkele jaren beslaat zie je ze opgroeien, maar wel op een afstandje).

Al met al, het is een prima boek voor tussendoor, maar ook geen hoogstandje. 
3,5 ⭐