Take a photo of a barcode or cover
emvdw's Reviews (341)
challenging
informative
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Ik heb een heel erg dubbel gevoel bij dit boek. Het had zo ontzettend veel potentiëel, Alkibiades heeft een erg interessant leven gehad, en toch zo ontzettend saai.
De auteur verliest zicht in het minutieus reconstrueren van de historische feiten en dit doet af aan de leesbaarheid van de roman en het engagement van de lezer.
Alkibiades beschrijft het verloop van iedere zee- en veldslag in tergend detail, en voor mij was dit echt te veel van het goede, vooral de slagen waaraan hij niet zelf deelneemt: ik merk dat als er geen personages meedoen waar ik een band mee heb ik echt geen interesse heb om alle details hierover te lezen.
Verder zijn er een gigantische resem aan personages die opeens verschijnen, waarop ze even snel al weer uit de vertelling verdwijnen: ze krijgen niet lang genoeg op de pagina om er als lezer een band mee op te bouwen. De weinige personages die wat langer rondhangen (Hipparete, de verscheidene koningen in wiens entourage Alkibiades vertoefd en zelfs Timandra) zijn ook niet gemakkelijk om in geïnvesteerd te raken, omdat Alkibiades - megalomane egocentrist dat hij is - ontzettend weinig tijd spendeert aan hun innerlijke leven, tenzij het gaat over zaken die hem aanbelangen natuurlijk. Wat uiteraard helemaal past in het personage van Alkibiades, maar helemaal niet de inleving bevorderd.
Dit is des te jammerder omdat Hipparete (Alkibiades' eerste vrouw) op een moment zegt (een van de weinige woorden die ze mag zeggen van Pfeijffer):
"de waarheid [moet gaan] over mensen, anders is het geen waarheid die de moeite van het weten waard is".
En hier faalt Alkibiades dus voor mij: dit boek gaat niet genoeg over de mensen en teveel over aantonen dat Pfeiffer dus toch echt wel heel veel weet over het leven van Alkibiades. Ik kan me enkel aansluiten bij Miriam Piters' conclusie (https://www.tzum.info/2023/05/recensie-ilja-leonard-pfeijffer-alkibiades/): "Pfeijffers roman boezemt op intellectueel vlak ontzag in, maar zijn Alkibiades weet onvoldoende te raken."
Timandra's boekdeel vond ik wel beter, omdat hier de verteller steeds deelneemt aan de actie, maar er werden hier wat vreemde keuzes gemaakt en de vertelstijl was niet voldoende anders vond ik: de bordeeleigenaarers, als geciteerd door Timandra, spreekt in dezelfde lange, uitgebreide volzinnen vol tirlantijntjes over de Atheense politiek als die dat Alkibiades, gebruikte.
En dan nog een beetje muggenziften:
Over de bronvermelding - dit zijn kleine details, maar als je pedant genoeg bent om bijna 200 pagina's aan bronvermeldingen en extra materiaal toe te voegen, moet je ertegen kunnen dat mensen pedant gaan zijn over dat extra materiaal
1) De sectie over munteenheden ruikt naar het niet in staat zijn van "to kill your darlings". Heel leuk dat je 10 verschillende lijstjes hebt gevonden van wat je allemaal kon kopen voor een obool in een bepaald jaar en bepaalde stad jaar, maar serieus, er is veel belangrijkere info die je in zo een appendix kwijt kan (wat zijn "Hermen", "Tiremen", ...???).
2) In de personagelijst wordt eenzelfde symbool (*) gebruikt voor zowel fictieve personages als historische personages met fictieve naam.... Was dat nu nodig? Zoveel moeite om de historische waarachtigheid vast te leggen en dan introduceer je eensklaps zo een ambiguïteit (die bovendien zo makkelijk verholpen kon worden).
3) De lijst met bronvermeldingen hoort niet thuis in een roman vind ik - het is geen academisch werk. Spaar wat bomen en megabytes uit en spaar de polsen van je lezers die 150 pagina's minder moeten torsen. De (meer bescheiden) lijst waar de bibliografie mee begint is wel op zen plaats, maar de rest (hoofdstuk per hoofdstuk bronnendocument) kan je op je website publiceren ofzo!
De auteur verliest zicht in het minutieus reconstrueren van de historische feiten en dit doet af aan de leesbaarheid van de roman en het engagement van de lezer.
Alkibiades beschrijft het verloop van iedere zee- en veldslag in tergend detail, en voor mij was dit echt te veel van het goede, vooral de slagen waaraan hij niet zelf deelneemt: ik merk dat als er geen personages meedoen waar ik een band mee heb ik echt geen interesse heb om alle details hierover te lezen.
Verder zijn er een gigantische resem aan personages die opeens verschijnen, waarop ze even snel al weer uit de vertelling verdwijnen: ze krijgen niet lang genoeg op de pagina om er als lezer een band mee op te bouwen. De weinige personages die wat langer rondhangen (Hipparete, de verscheidene koningen in wiens entourage Alkibiades vertoefd en zelfs Timandra) zijn ook niet gemakkelijk om in geïnvesteerd te raken, omdat Alkibiades - megalomane egocentrist dat hij is - ontzettend weinig tijd spendeert aan hun innerlijke leven, tenzij het gaat over zaken die hem aanbelangen natuurlijk. Wat uiteraard helemaal past in het personage van Alkibiades, maar helemaal niet de inleving bevorderd.
Dit is des te jammerder omdat Hipparete (Alkibiades' eerste vrouw) op een moment zegt (een van de weinige woorden die ze mag zeggen van Pfeijffer):
"de waarheid [moet gaan] over mensen, anders is het geen waarheid die de moeite van het weten waard is".
En hier faalt Alkibiades dus voor mij: dit boek gaat niet genoeg over de mensen en teveel over aantonen dat Pfeiffer dus toch echt wel heel veel weet over het leven van Alkibiades. Ik kan me enkel aansluiten bij Miriam Piters' conclusie (https://www.tzum.info/2023/05/recensie-ilja-leonard-pfeijffer-alkibiades/): "Pfeijffers roman boezemt op intellectueel vlak ontzag in, maar zijn Alkibiades weet onvoldoende te raken."
Timandra's boekdeel vond ik wel beter, omdat hier de verteller steeds deelneemt aan de actie, maar er werden hier wat vreemde keuzes gemaakt en de vertelstijl was niet voldoende anders vond ik: de bordeeleigenaarers, als geciteerd door Timandra, spreekt in dezelfde lange, uitgebreide volzinnen vol tirlantijntjes over de Atheense politiek als die dat Alkibiades, gebruikte.
En dan nog een beetje muggenziften:
Over de bronvermelding - dit zijn kleine details, maar als je pedant genoeg bent om bijna 200 pagina's aan bronvermeldingen en extra materiaal toe te voegen, moet je ertegen kunnen dat mensen pedant gaan zijn over dat extra materiaal
1) De sectie over munteenheden ruikt naar het niet in staat zijn van "to kill your darlings". Heel leuk dat je 10 verschillende lijstjes hebt gevonden van wat je allemaal kon kopen voor een obool in een bepaald jaar en bepaalde stad jaar, maar serieus, er is veel belangrijkere info die je in zo een appendix kwijt kan (wat zijn "Hermen", "Tiremen", ...???).
2) In de personagelijst wordt eenzelfde symbool (*) gebruikt voor zowel fictieve personages als historische personages met fictieve naam.... Was dat nu nodig? Zoveel moeite om de historische waarachtigheid vast te leggen en dan introduceer je eensklaps zo een ambiguïteit (die bovendien zo makkelijk verholpen kon worden).
3) De lijst met bronvermeldingen hoort niet thuis in een roman vind ik - het is geen academisch werk. Spaar wat bomen en megabytes uit en spaar de polsen van je lezers die 150 pagina's minder moeten torsen. De (meer bescheiden) lijst waar de bibliografie mee begint is wel op zen plaats, maar de rest (hoofdstuk per hoofdstuk bronnendocument) kan je op je website publiceren ofzo!
I just couldn't get into it. I may pick it up again but not for me at this time.
.jpg)
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
I had fun with this one. The setting is unique, the world-building thorough (though as someone with a linguistics background I'd loved more detail on the Teixicalaan language), the plot interesting and the characters lovable. The dynamic between Three Seagrass and Twelve Azalea was especially fun. I look forward to the sequel!
challenging
dark
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
funny
lighthearted
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
I had heard this compared badly to Weir's other novels, so didn't go in expecting to love it, but I did! I don't know why people dislike it, it felt very much akin to Weir's other novels (lone snarky genius Solves Problems snarkily, with different degrees of help from lovable side-characters) and I had a great time. I did start rolling my eyes every time Jazz reminded the reader that things are DIFFERENT ON THE MOON over and over again. I mean, I didn't need 17 reminders about the moon's gravity xD, the first two were probably enough.
This one landed on my TBR because someone described it as "Madeline Miller, but make it Hindu" - which is a fitting description. I liked it one but didn't end up loving it. The story moved along nicely and I liked the characters, but I felt the story and characters lacked some dimension at times. Things felt very black-and-white, Kaikeyi's choice is really the only one she could've made - I was expecting some more morally grayness and didn't feel the tension enough there. Her feminism also felt very modern to me, and not shaped by the time/place she was born in. Still a good read though, I had fun! And fun to dive into a mythology I was not familiar at all with. I also look forward to keeping up with Patel's work - hopefelly it'll mature with her :)