dilatua's Reviews (600)

Ik vond dit echt een heerlijk boek. Het scherpt mijn denken over dingen die ik toch als redelijk vanzelfsprekend zie, zoals rechten van minderheden. 

 Ik vind haar echt sympathiek en heb heel vaak hard moeten lachen om haar scherpe formuleringen. Haar pleidooi voor politieke incorrectheid (en recht om zichzelf te uiten, zolang het een ander niet schaadt) is wel heel sterk, met sommige heel goed geformuleerde zinnen. 

Zoals: 'teveel morele verhevenheid zorgt voor een overmatig rijk intellectueel dieet' blz. 130. 

Veel essays zijn rants tegen politiek correct denken en identiteitspolitiek, wat zij ziet als een probleem van verwende mensen, iets wat geld kost en geld wegneemt van de oplossingen voor onderliggende problemen. Soms heeft zij daar echt wel een punt. 

Ook ik kan me ergeren aan high functioning mensen met neurodiversiteit in de slachtofferrol.  Als ik dan zelf nadenk over de cursus die ik heb gedaan over inclusief taalgebruik van de Universiteit van Venetie, dan kan ik daar ook wel vraagtekens bij zetten. En ook dat boek van Gloria Wekker wat ik drie weken terug las, zou Shiver tegen de borst stuiten. Ik ga zelf ook best goed op die morele verhevenheid af en toe. We hebben het toch nodig om onzelf te onderscheiden. Maar ik ben daar ook niet altijd trots op mezelf.  Dat grijsgebied is gewoon ingewikkeld.

Hoewel genderfluiditeit wat mij betreft onomstreden is, kun je je wel afvragen hoeveel aandacht er moet gaan naar die 1% van de bevolking. Er zijn zoveel problemen die zoveel groter zijn. 

We kunnen en moeten de zwakke mensen wel helpen, maar er zijn ook beperkingen in de mogelijkheden. Zo zijn er sommige  patienten die een onevenredig deel van de kosten op zich nemen. De zorgvraag is onbeperkt, maar het geld niet. Dus het is goed dat Shriver daar vraagtekens bij zet. 

Ik deel ook wel veel van haar zorgen: de betaalbaarheid van ouder worden, woede om de hoge belasting op arbeid, de torenhoge staatsschuld en de hele idee van geld dat totaal niet meer correspondeert met iets van goud. 

Ik vond ook haar verhaal over haar leven in Belfast interessant, omdat ze daarin goed uitlegt hoe mensen vasthouden aan waarden, ten koste van zichzelf of het algemeen belang, dat dat een menselijke noodzaak is om te overleven. Maar dat dat ook onnodig gevoed kan worden door je omgeving. 

Het stimuleert mij wel om meer libertair gedachtengoed te lezen, want Ayn Rand kwam ik echt niet doorheen. Dus fijn als dat ook op deze leuke manier kan. 

Het lukt me niet meer om me te interesseren voor pausen en fresco's.

Ik had best wel veel moeite met de eerste 150 bladzijden, omdat ik steeds dacht: NEE! Niet recht praten wat krom is!! dit is niet the way to go! (Maar goed, ondertitel hè, verslag van een obsessie, dat is wel handig om dan mee te nemen) En dan al die intellectuele rechtvaardigingen die het alleen maar erger maken, omdat je haar gewoon wel kunt volgen. 

Moest ook denken aan een aforisme van Alda Merini:  “I don't like Paradise, as they probably don't have obsessions there.”

Dus, wellicht ligt daar ook de verklaring voor het feit dat mensen soms hun zelfcorrigerend vermogen verliezen.

Vijf sterren omdat je het boek niet tegen de muur gooit maar doorleest. Omdat het zo herkenbaar is zo je verstand te verliezen, maar ik kan dat zelf achteraf maar moeilijk reconstrueren, van wat ik toen dacht. Ben wel benieuwd geworden naar de schrijfster, wil wel meer van haar lezen. 

Ik merkte wel dat ik op het begin ook heel veel oordelen had over haar als persoon, omdat het autobiografisch is, het is echt iemand van vlees en bloed. Maar dat ga ik allemaal niet doen, omdat ik vind dat ze kudo's verdient voor haar openheid, eerlijkheid en de kwaliteit van schrijven. Maar het is ook wel lastig om goede kritiek te hebben op dit boek, zonder op de vrouw te spelen, lijkt me. En ook daarom dacht ik: waarom doe je dit?? Respect. 

Ook wil ik graag geloven in vrouwelijke solidariteit en beschouw ik mezelf ook wel als een feministe. Dus 👊

Goed boek voor Fixdit! (how did that end??)

⁴Goed boek dat aanmoedigt het ongemak in het gesprek aan te gaan, met de ander en met jezelf. Ik ben het met haar eens dat witheid niet de default setting moet zijn maar dat ik me moet afvragen wat dat white privilege is en hoe ik er soms afstand van kan doen om andere geluiden meer ruimte te laten horen.

Ik zie een parallel met Madness studies, waar ook steeds meer ervaringskennis wordt gebruikt als bron van kennis of methode. 

Ik vind Wekker's persoonlijke, ervaringsdeskundige en intersectionele methode wel interessant. Wel denk ik zelf dat ik ipv die overdaad aan westerse psychoanalyse met begrippen als projectie en schemerherinneringen we ook meer gebaat zouden zijn  bij een andere kijk op het westerse psychologische individualisme, zoals Ubuntu,  maar dat zegt meer over mijn persoonlijke ongemak en ervaringen met de vermeende superioriteit van psychiaters en psychologen. Projectie is een westerse verklaring voor westers gedrag.

Psychoanalyse is niet emanciperend maar repressief.

Anderzijds vond ik toch ook die culturele en politieke betekenis van de psychologische analyse van historische obsessies of seksuele voorkeuren zeker veelzeggend.   

Zo vind ik de literaire autobiografie van Janet Frame (Nieuw Zeeland) een interessante case, die schizofrenie fingeerde om zo aandacht te krijgen voor haar psychische problemen. Wat voor projectie zat daar achter? Mijn hypothese is dat het een amorele manier was om tijd en ruimte te kopen  om haar persoonlijkheid te ontwikkelen. Ik denk dat projectie amoreel is, omdat het onbewust is. Je  kunt mensen wel bewust maken van hun projectie zodat ze moreel volwassen kunnen worden. 

Verder denk ik dat, gezien het grote aantal seksuele relaties van psychoanalytici vroeger met hun patiënten suggereert dat de madness van de patiënt het onderdrukte geweten of onderbewustzijn van de psychoanalytici symboliseert en dat dat erotiserend kan werken.

Mooi boek, in 2 dagen gelezen. 

Geeft veel aanknopingspunten om verder te denken. Bijvoorbeeld over gemeenschapsgevoel. 

Over het verschil tussen mensen in de bergen (trekken zich terug van de wereld, kennen geen logica van de macht) en de mensen aan zee, in de grotere dichtbevolkte gebieden, die de strijd aangaan met de realiteit en de sociale en politieke verhoudingen. 

Het is hetzelfde verschil als die tussen stad en platteland. Waar zijn we veilig als we ons gemeenschapsgevoel kwijt zijn en hoe praten we over dat verlies, als we er al over praten? 

Ook een generationeel conflict om nog verder uit te diepen en ik kon het ook verbinden met 'Het recht op seks' dat ik onlangs las, als Grimaldi zegt: Ha visto tre belle ragazze,  ha voluto prendersene una'.

Ora capisco meglio i giovani italiani e la loro lingua, io che sono un po' vecchiona per questo libro.

Avrà anche fumato una canna in troppo ma trovo veramente bravo e da intellettuale la sua capacità di guardare onestamente a sé stesso, alle sue ansie e paranoie.

Heel tof boek, genuanceerd en strijdvaardig. Geen easy read. Intersectioneel, legt uit hoe genderdiscriminatie samenhangt met racisme en economische ongelijkheid. 

We moeten opkomen voor de zwaksten in onze samenleving, dat zijn niet perse de hoogopgeleide, rijke, high functioning witte vrouwen die zichzelf feministe noemen. Just sayin'. 

Ook heel verfrissend wat betreft de politieke kijk op porno (tijd om Baby Girl te gaan kijken en daarover door te discussiëren, niet om langs de feministische meetlat te leggen) en ook vond ik het hoofdstuk interessant over erotisch verlangen in een pedagogische relatie.

Ook het recht op seks vs incels en masculine cultuur is super interessant en leerzaam. 

Het boek roept veel vragen op, biedt veel nuance en perspectieven. Je bent voortdurend aan het koppelen met je eigen ervaringen.

Zeker het herlezen waard