Zoals gebruikelijk las ik een boek van Sarah Crossan in één ruk uit.

Haar schrijfstijl, de vrije vers, zorgt er bij mij voor dat een verhaal intenser binnen komt. Zoals ze zei toen ik haar vorig jaar sprak op YAL-fest (OMG ja ik sprak haar op YAL-fest en het was super <3), ze kleed het verhaal uit tot op de kale botten(bare bones), en dat voert ze aan de lezer. Omdat je dat als lezer zelf aankleedt en invult tot het geheel, is je betrokkenheid bij het verhaal anders dan je gewend bent.

Het zit inderdaad veel meer in mijn hoofd dan andere boeken. Die verhalen consumeer je, terwijl je in deze ondergedompeld wordt. Wat er op papier staat komt ook meer overeen met hoe je eigen gedachten in je eigen, echte leven soms gaan, vindt ik.

Het eerste boek dat ik van haar las was Een, dat ik las omdat ik het bij Evelyn uit haar minibieb geplukt had. Ik las het in 3 uur tijd en heb daarna een uur lang een full-on ugly cry gehad ofzo. Dat boek kwam echt heftig binnen zetten. Haar eerder werk uit de biliotheek raakte me daarna ook wel, maar niet zo heftig. En haar vorige boek, Nieuwe maan, vond ik ook wel mooi, maar het onderwerp was een beetje een ver van mijn bed show.

De hoofdonderwerpen in dit boek zijn ook een beetje ver van mijn bed, maar Sarah weet ze deze keer dichterbij te brengen. Ze schuwt wederom de grote onderwerpen niet, dit keer grijpt ze huiselijk geweld/kindermishandeling en dementie. En dat doet ze echt supergoed.

Ik vond het een bijzonder mooi en emotioneel boek, hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk, en dat is heel knap. Ik heb weer genoten van het lezen van een boek van deze auteur, en ik hoop dat ze veel blijft schrijven in de toekomst. Ik wil gewoon al haar boeken lezen, ze is een autobuy auteur voor me!