De boeken van Dani Atkins vind ik erg bijzonder. Ze schrijft niet bijzonder goed of knap vind ik, op enkele momenten in haar boeken na - die me dan zo enorm aangrijpen dat er een ugly cry aanval van meerdere minuten volgt.

Dit boek, dit verhaal, vooral het begin, gaf me echt een brok in de keel. Je zou maar in die situatie zitten, mijn hart brak al een beetje.

Ondanks de voorspelbaarheid van het verhaal bleef de brok in mijn keel zitten. Best knap. Ik had niet zoveel met de love triangle (#teamjack), maar ik vond het wel mooi dat het steeds werd opgehaald met die stukjes tussendoor. Deed me wel steeds afvragen voor wie ze zou gaan.

En toen kwam dat laatste hoofdstuk. Heel mooi en ontroerend. En ik dacht op de ena-laatste bladzijde 'oh en de schrijfster heeft dit keer mijn hart in mijn lijf laten zitten. Mooi verhaal, maar ik had nog wel zo een denderend einde verwacht, jammer eigenlijk.'

Nou, ik kreeg precies waar ik om vroeg op de laatste bladzijde. Ik kan de exacte combinatie van twee woorden aanwijzen die mij doormidden braken en die in een heftige, lange huilbui resulteerden.

Spoiler

precious cargo

Het was zo een mooi hoofdstuk met jarenlange liefde en inside jokes. Ik was er echt van overtuigd dat ik op hun bruiloft was. Toen er kleinkinderen ter sprake kwamen was ik even in verwarring, maar toen ging het weer door - wat lief en leuk zo op latere leeftijd.

En toen had ik ineens door dat het Jacks begrafenis was. Oh jeetje. Daar ging mijn hart, in een miljoen stukjes. Oh zo mooi.

I'll be right behind you.

OH.

Dus, ze deed het weer. En weer zo goed en knap. Ondanks dat er veel aan te merken is op de kwaliteit van de rest van het boek, is het die laatste pagina die het de 5* dubbel en dwars waard maakt. Want er is maar één schrijfster die dit met me kan doen.