Een goede vriendin van mij beschreef Dantes goddelijke komedie: de hel als een "self-insert fanfiction" en ik ben het volledig met haar eens. In deze Italiaanse klassieker uit de viertiende eeuw reist Dante door de hel met zijn gids Vergilius. Dante komt zowel bekende figuren op de Romeinse geschiedenis (zoals Vergilius) als tijdgenoten tegen.

Het verhaal bestaat uit 34 zangen en 365 voetnoten, en als liefhebber van Grieks/Romeinse mythologie en geschiedenis in het algemeen waren de voetnoten voor mij een feestje. Het voorwoord bevat wat informatie over de schrijver en de tijdgeest die mij erg hielpen het verhaal te begrijpen. De illustraties door Sophie Pluim waren geweldig en lichtelijk huiveringwekkend (op de beste manier) dat goed bij de sfeer van het verhaal paste. Bovendien is de eerste illustratie met alle negen kringen van de hel leuk om tijdens het lezen te bekijken waar in de hel je je met Dante bevindt.

Mocht jij net als ik dol zijn op geschiedenis en Grieks/Romeinse mythologie en nieuwsgierig zijn naar hoe een "self-insert fanfiction" uit de veertiende eeuw eruit ziet, dan kan ik je Dantes goddelijke komedie: de hel volledig aanraden!