Ik heb de laatste tijd veel (auto)biografieën gelezen, maar waar ik een beetje klaar mee ben zijn de schrijvers die met hun volwassen identiteit hun opinies van latere leeftijd projecteren op hun jeugd en kindertijd.

Ik geloof wel dat er in een kind al de kiem zit van wie zij als volwassene zal zijn, maar er is denk ik veel meer grijs gebied dan dat de schrijvers van deze biografieën zouden willen. Ze willen toch vaak een pointe maken.

Er worden altijd bepaalde aspecten van hun persoonlijkheid benadrukt die in overeenstemming zijn met hun wereldbeeld en zelfbeeld als volwassene.

Wat mag, iedereen heeft een goed verhaal over zijn levensgeschiedenis nodig voor een stabiele identiteit.

Toch erger ik me aan, ik vind dat niet zo integer en het lijkt me ook hermeneutisch niet te kloppen. Het levert een mooi verhaal op, maar het is een verzonnen verhaal in dienst van de persoonlijkheid van de schrijver.

Zo ook dit verhaal over de kindertijd van de Beauvoir.