[b:De acht bergen|35626999|De acht bergen|Paolo Cognetti|https://images.gr-assets.com/books/1499593275s/35626999.jpg|53534051] is het mooiste boek dat ik in 2017 heb gelezen. Ik werd er zo rustig van, en ik waande me zo op de berg.

Ik had dus hoge verwachtingen van dit boek. Pas toen ik het opensloeg en in het colofon keek, zag ik dat Paolo dit boek eerder heeft geschreven dan dat hij De acht bergen geschreven heeft. Daar is hij (terecht) mee doorgebroken, en ik heb in zo'n situatie dan meestal mijn twijfels bij eerder werk van een auteur, zal ik het oppakken of niet.

Want ook bij dit boek zie je weer: toen Paolo dit schreef, was hij nog niet zo een goede schrijver als toen hij De acht bergen schreef. Ik zie de omgeving vooral voor me omdat het zo veel overeenkomsten heeft met De acht bergen, niet omdat de omschrijvingen in De buitenjongen net zo goed en mooi zijn.

Maar wat we vooral opvalt: het is een onrustiger boek. Niet dat er nou zo veel in gebeurt, maar in De acht bergen is dat al helemaal niet. Daar is de kracht van het boek dat je de rust en de ruimte voelt. En ook al zit het hoofdpersonage van De buitenjongen een jaar op een berg, ik voel niet de rust, de ruimte, de eenzaamheid.

Ik word ook niet rustig van het lezen van dit boek. Ik blijf in mijn eigen hier en nu. Terwijl ik tijdens het lezen van De acht bergen juist verrast was als ik opkeek van m'n boek en ik bleek me niet in de Italiaanse wildernis te bevinden.

Misschien heeft de persoon in De buitenjongen de rust niet die de persoon in De acht bergen wel heeft. En/of Paolo heeft zelf die rust tussen het schrijven van deze twee boeken gevonden. Wat het ook mogen zijn, De buitenjongen was niet wat ik verwacht en gehoopt had dat het zou zijn.