Niet perse een goed boek, wel een belangrijk boek. Veel van die verhalen van onderdrukking in een dictatuur ZIJN gelijksoortig.

Ik heb vaak een tijd lang een thema waarin ik boeken lees. Dat waren de afgelopen jaren achtereenvolgens 'levenskunst', 'tips van anderen' en 'vrouwelijke schrijfsters'. Daar werk ik nog steeds af en toe aan, met name aan de vrouwelijke Italiaanse klassiekers, maar ook ben ik voor 2024 voornemens om meer te lezen over culturen die ver van de westerse afstaan.

En zo kwam ik op deze uit. De schrijver is nu uber taxichauffeur in de V.S. maar komt uit Urumqi, China, de hoofdstad van de regio waar veel Oeigoeren wonen. Ik wist al wel vaag iets van massa heropvoedingskampen maar met dit boek lijk je ook zo in Communistisch Oost Europa of Rusland te komen. Die praktijken zijn inwisselbaar.

De auteur is op wonderbaarlijke wijze ontsnapt en voor het leven getekend. Bizar ook om te lezen hoe China verfijnde burocratie en technologie gebruikt voor die onderdrukking.

Die internationale betrekkingen is toch iets ingewikkelds, ik kon daar vroeger op de universiteit toen ik geschiedenis studeerde ook al nooit iets zinnigs over zeggen. Moet je zaken doen met een dictatuur? Waarom denkt een staat een idee te kunnen uitroeien met zo'n heropvoedingskampen? In die China serie van Ruben Terlouw zag je ook een land wat zo ver afstaat van ons, cultureel gezien. En toch zijn het ook altijd gewoon mensen.

Maar wat bezielt die onderdrukkers?

De laatste tijd denk ik vaak: de wereld is zo bizar, het is een wonder dat wij zo'n normaal leven kunnen leiden.

En ja, wat kun je doen voor de Oeigoeren? De vluchtelingen opnemen en naar hun verhaal luisteren. Dus. Tahir Hamut Izgil. Dit is zijn verhaal.