Wat ik mooi vond:

Geeft heel goed de moeite weer die het kost om jouw illusies te delen met een ander en de consequenties van dat delen op je realiteitsbesef. Eerst moet je die wanen delen, dan inzien dat het symbolen zijn van je ellende, door deze katharsis word je beter.

Gezonde mensen hebben dezelfde of meer ellende en stress maar raken er niet psychotisch door. Je moet de ellende van een ander respecteren, maar dat kan alleen als je er open over bent. Je wil niet in een zieligheidswedstrijd belanden, maar voor heel veel mensen is het moeilijk om uitdrukking te geven aan hun lijden.

Effectieve arts toont empathie en spreekt taal van waanzin, is niet bang voor vreemd gedrag.

Psychiatrische mensen kunnen heel eerlijk zijn en heel gevoelig voor het gedrag van anderen.

Het effect wat een psychose heeft voor de naasten is goed beschreven.

Het verhaal heeft een positief en hoopvol einde.

Wat ik minder vond:

Als mensen zelf kiezen voor een vlucht uit de realiteit waarom zijn die stemmen en hallucinaties dan zo naar? Daarvoor vind ik geen verklaring in dit boek. Beetje jaren 60/70 idee, die 'vlucht uit de werkelijkheid'. Zelf denk ik ook dat het komt door biologische aanleg en onverklaarbare werkingen van symptomen. Ik heb mijn psychoses niet als een keuze ervaren. Het is iets wat je overkomt.

Het idee dat psychiatrische patienten overgevoelige mensen zijn die de wereld niet aankunnen. Psychotische mensen zijn in zeker opzicht heel sterk doordat ze ook tegen hun ziekte moeten strijden.