Ik heb een ambivalente houding ten opzichte van dit boek. Ik las het voor een boekenclub, maar was van te voren eigenlijk al bevooroordeeld door de indruk die Verhulst op mij gemaakt had bij televisie optredens en door wat ik van mijn moeder, die het met haar boekenclub eerder gelezen had, over het boek gehoord had. Het eerste hoofdstuk was eigenlijk funest. Hoewel de schrijfstíjl heel prettig was, vond ik het taalgebruik vreselijk, en ik vond de eerste hoofdstukken eigenlijk behoorlijk aanstootgevend. Mede daardoor besloot ik al snel het vooral geen goed boek te vinden. Bij de bespreking van het boek bleek dat het merendeel van de overige deelnemers het boek met plezier gelezen had. Hoewel ik nog steeds van mening ben dat het verhaal op bepaalde punten gewoon banaal lijkt te zijn om te shockeren, en ik me ook serieus afvraag wat het nut ervan is om je achtergrond op zo'n manier te kijk te zetten - voor mij lijkt Verhulst hierdoor eigenlijk zelf, en niet zijn ooms, moreel aan het kortste eind te trekken - moet ik ook toegeven dat terwijl we passages uit het boek aanhaalden ik me ook realiseerde dat ik het toch niet alleen maar vreselijk vond. Ik denk dus dat ik het t.z.t nog maar eens ga lezen.

Wellicht kun je alleen daarom al zeggen dat 'De helaasheid der dingen' een geslaagd boek is - mij laat het in ieder geval in discussie met mijzelf achter. Dat is meer dan ik het direct na lezing dacht te kunnen geven.