Interessante non-fictie.

Fictie zien als echt, de enige mogelijkheid tot een verhaal. Het verhaal dat mensen over zichzelf willen vertellen. Dat is een interessant thema en gespreksonderwerp.

In de podcast Fixdit hoorde ik dat vrouwen er zo vaak van worden beticht alleen autobiografisch te kunnen schrijven. Als je dit boek leest, geloof je het.

Het boek biedt voor mij verschillende aanknopingspunten tot verder willen lezen, pluspunt, hoewel ik niet alle interesses van Palmen deel en mijn erlösungssehnsucht niet in de alcohol ligt.

Verder vind ik wel dat ze waanzin toeeigent als artistieke kwaliteit, eh ja. Dat is ook een beetje ouderwets freudiaans om waanzin te zien als een overdaad, een teveel aan fantasie, wat dan door het contrast met de realiteit leidt tot het verlies van grip op het laatste.

Ik denk dat Connie ook wel weet dat vele mensen met de ervaring van bijvoorbeeld een psychose vaak een stuk nuchterder zijn dan mensen die de term 'wappie' dragen.

Maar dat zullen dan wel weer die paradoxen zijn waar alles op terug te leiden is.

Nouja, zo zitten er wat heerlijke cirkelredeneringen in.

Ik vond het een fijn boek.