Érg indrukwekkend boek. Linda Polman laat aan de hand van vele voorbeelden zien hoe de doelstelling van de humanitaire organisaties om zich altijd en overal neutraal op te stellen en zo dus zowel daders als slachtoffers te helpen er voor gezorgd heeft dat hulp nu oa gebruikt wordt als middel in oorlogen, om rebellenlegers in vorm te houden, etc. Hongersnoden worden soms gecreeërd (door oogsten te verbranden) om hulporganisaties te lokken.
Daarnaast wordt duidelijk hoe de humanitaire sector eigenlijk verworden is tot een deel van de markteconomie, zonder dat bijvoorbeeld journalisten haar kritisch benaderen. Er is veel concurrentie tussen organisaties, maar er wordt niet of nauwelijks gecontroleerd hoe die organisaties hun werk doen en of het überhaupt bijdraagt aan een betere situaties voor slachtoffers (dit is namelijk zeer de vraag in gebieden waar het merendeel van de hulp naar het leger of naar rebellen gaan, waardoor de oorlog verlengd wordt).

Polman laat echt op heel confronterende wijze zien dat ontwikkelingshulp niet benaderd kan worden met een zwart/wit kijk op wat goed en slecht is. Ze roept dan ook op dat er veel kritischer gekeken wordt naar het werk van humanitaire organisaties.

Nogmaals, erg indrukwekkend.