Een boek over een antiheld. Iemand die niet opvalt, wel af en toe gezien wordt maar zelf een beetje de ongeziene marges van het bestaan ook opzoekt. Ik wil het komende jaar echt wel meer van dit soort boeken lezen over mensen die onsuccesvol zijn, onzichtbaar lijken. Geen maatschappelijke of sociale grote rol bekleden. Dat onderwerp fascineert me.

De hoofdpersoon (Wilbur) wordt bij zijn geboorte alleen achtergelaten en wordt vervolgens gedurende zijn jeugd op verschillende plekken door verschillende mensen, al dan niet met liefde, opgevangen. Wilbur groeit op en moet vervolgens in het reine komen met die achtergrond. Mensen die overlijden, talent dat er niet toe doet, mensen die komen en gaan. Wilbur heeft zeker geen makkelijk leven, hij wordt steeds weer geconfronteerd met een gebrek aan zekerheden, vanzelfsprekendheden.

Maar op den duur lijkt er toch iets te zijn van wat hij zelf is. En daarmee is het boek ook een ontwikkelingsroman van een jongen die opgroeit en zichzelf leert kennen en stabiliteit in zichzelf vindt ondanks alle rommel eromheen.

Het is een sympathiek personage. Ik vond het boek mooi. Here's to veel mooie boeken in 2022!